ای پادشه خوبان ،داد از غم تنهایی
دل بی تو به جان آمد ،وقت است که باز آیی
در آرزوی رویت،بنشسته بهراهی
صد زاهد و صد عابد،سرگشته سودایی
مشتاقی و مهجوری،دور از تو چنانم کرد
کزدست،نخواهدشد،پایان شکیبایی
ای درد توام درمان،دربستر ناکامی
وی یاد توام مونس ،در گوشه تنهایی
فکر خود رای خود،در امر تو کی کنجد
کفر است در این وادی خود بینیو خود رایی
در دایره فرمان،ما نقطهً تسلیمیم
لطف آنچه تواندیشی حکم آنچه تو امر فرمایی
گستاخی و پرگویی،تا چند کنی ای “فیض”
گذر تو از این وادی ،تن ده به شکیبایی
شاعر :مرحوم ملا محسن فیض کاشانی
منبع:شیفتگان حضرت مهدی(عج)_ج:اول
آخرین نظرات