حضرت کریمه اهل بیت(س)

حضرت معصومه عليها السلام در اول سال 173 هجري قمري در مدينه چشم به جهان گشود.

 پدرش امام هفتم شيعيان حضرت موسي بن جعفر عليه السلام و مادرش حضرت نجمه بود كه به علت پاكي و طهارت نفس به او طاهره مي گفتند.حضرت معصومه در 28 سالگي و در روز دوازدهم ربيع الثاني سال 201 هجري قمري در قم به شهادت رسيد كه امروز بارگاه ملكوتي و مرقد مطهرش همچون خورشيدي در قلب شهرستان قم مي درخشد و همواره فيض بخش و نورافشان دلها و جانهاي تشنه معارف حقاني است. 

 آن حضرت در واقع بتول دوم و جلوه اي از وجود حضرت زهرا سلام الله عليها بود.در طهارت نفس امتيازي خاص و بسيار والاداشت كه امام هشتم برادر تني آن حضرت او را (كه نامش فاطمه بود) معصومه خواند.فرمود: «من زار المعصومة بقم كمن زارني» : (كسي كه حضرت معصومه عليها سلام را در قم زيارت كند مانند آن است كه مرا زيارت كرده است).

 مقام علم و عرفان او در مرحله اي است كه در فرازي از زيارتنامه غير معروف او چنين مي خوانيم: «السلام عليك يا فاطمه بنت موسي بن جعفر و حجته و امينه» ‍:  (سلام بر تو اي فاطمه دختر موسي بن جعفر و حجت و امين از جانب موسي بن جعفر).و باز مي خوانيم: «السلام عليك ايتها الطاهرة الحميدة البرة الرشيدة التقية الرضية المرضية»: (سلام بر تو اي بانو پسنديده نيك سرشت، اي بانوي رشد يافته، پاك طينت، پاك روش، شايسته و پسنديده).بدين لحاظ و مقامات عالي معنوي آن بانوست كه حضرت رضا عليه السلام در فرازي از زيارتنامه معروفش به ما آموخته كه در كنار مرقدش خطاب به او بگوييم: «يا فاطمه اشفعي لي في الجنة فان لك عندالله شانا من الشان».

 (اي فاطمه! در بهشت از من شفاعت كن چرا كه تو در پيشگاه خداوند داراي مقامي بس ارجمند و والا هستي).امام صادق عليه السلام سالها قبل از ولادت حضرت معصومه عليها سلام  در توصيف قم سخن گفته و آن مكان را حرم خاندان رسالت خوانده بود. آنگاه فرمود: به زودي بانويي از فرزندانم به سوي آن كوچ كند كه نامش فاطمه دختر موسي بن جعفر است و با شفاعت او همه شيعيانم وارد بهشت مي شوند.
 خاندان عصمت پيامبر در انتظار آن بودند كه اين دختر ممتاز چشم به اين جهان بگشايد تا قلب و روي آنان را به ديدار خود روشن و منور گرداند. آغاز ماه ذيقعده براي حضرت رضا عليه السلام و دودمان نبوت و آل علي عليه السلام پيام آور شادي مخصوص و پايان بخش انتظاري عميق و شور آفرين بود زيرا حضرت نجمه فرزندي جز حضرت رضا عليه السلام نداشت و مدتها پس از حضرت رضا نيز داراي فرزندي نشده بود.
  از آنجا كه سال ولادت حضرت رضا عليه السلام يعني سال 148 هجري قمري و سال ولادت حضرت معصومه عليها سلام سال 173 و بين اين دو ولادت بيست و پنج سال فاصله بود و از طرفي امام صادق عليه السلام ولادت چنان دختري را مژده داده بود، از اين رو خاندان پيامبر بيصبرانه در انتظار طلوع خورشيد وجود حضرت معصومه عليها سلام بودند.
  هنگامي كه وي چشم به جهان گشود براستي كه آنروز براي اهل بيت عصمت بخصوص امام هشتم و حضرت نجمه سلام الله عليه روز شادي و سرور وصف ناپذير و از ايام الله بود زيرا اختري از آسمان ولايت و امامت طلوع كرده بود كه قلبها را جلا و شفا مي داد و چشمها را روشن مي كرد و به كانون مقدس اهل بيت عليهم السلام گرمي و صفا مي بخشيد

 اين سوال كه پيامبر اسلام با آنكه چند فرزند دختر داشت چرا حضرت زهرا را بيشتر دوست مي داشت و به او بيشتر اعتبار مي داد. سوالي است كه درباره حضرت معصومه عليها سلام نيز صادق است كه چرا حضرت موسي بن جعفر عليه السلام با داشتن دختران بسيار به حضرت معصومه عليها سلام توجه مي كرد و در ميان آنها اين دختر به آن همه مقامات نايل شد. پاسخش اين است که در آيات قرآن و گفتار پيامبر و امامان به طور مكرر معيار, داشتن علم، تقوا و جهاد و ساير ارزشهاي والاي انساني است.

 براستي كه حضرت معصومه عليها سلام همچون جده اش حضرت زهرا سلام الله عليه در معيارهاي ارزشي اسلام يكه تاز عرصه ها و در علم و كمالات و قداست گوي سبقت را از ديگران ربوده بود. وي تافته اي ملكوتي و جدا بافته و ساختار وجودي او از ديگران ممتاز بود.همان گونه كه پيامبر (ص) در شان حضرت زهرا سلام الله عليها فرمود:‌ «فداها ابوها» : (پدرش به فدايش باد)، حضرت موسي بن جعفر عليه السلام نيز در شان حضرت معصومه عليها سلام فرمود: «فداها ابوها»حضرت معصومه عليها سلام همنام حضرت فاطمه زهراست دراين نام رازها نهفته است. يكي از رازها اين بود كه در علم و عمل از رقباي خود پيشي گرفته و ديگر اين كه از ورود شيعيان به آتش دوزخ جلوگيري مي نمايد.

منبع:http://www.aviny.com/occasion/ahlebeit/bastegan/masoomeh/veladat/86/masomah/zendegi.aspx

موضع گیری سیاسی امام رضا(ع)در برابردستگاه حکومتی وقت 

امام رضا(ع)در زمان هارون

صفوان بن یحیی می گوید:امام رضا(ع)پس از شهادت امام کاظم(ع)سخنانی فرمودکه ما برجانش ترسیدیم وبه او عرض کردیم:"مطلبی بزرگ را آشکار کرده ای ما بر تو از این طاغوت بیمناکیم.”

فرمود:"هرچه می خواهد تلاش کند راهی برمن ندارد.”(1)

امام رضا(ع)در زمان امین

پس از هارون برسر خلافت بین امین ومامون اختلافی سخت روی داد،هارون امین را برای خلافت بعد از خود تعیین کرده بود،واز او تعهدگرفته بود که پس از او مامون خلیفه شود ونیز حکومت ایالت خراسان در زمان امین در دست مامون باشد.ولی امین پس از هارون در سال 194ه.ق مامون را از ولیعهدی خود عزل وفرزند خود موسی را نامزد این مقام کرد،بالاخره پس از درگیری های خونینی که میان امین ومامون رخ داد.امین در سال 198ه.ق کشته شد ومامون به خلافت رسید.امام رضا (ع)در طول این مدت از درگیری های دربار خلافت واشتغال آنان به یکدیگر استفاده کردکرد،وبه ارشاد وتعلیم وتربیت پیروان پرداخت.

امام رضا(ع) در زمان مامون

مامون در میان خلفای بنی عباس از همه داناتر ومکارتر بود درس خوانده بود واز فقه وعلوم دیگر آگاهی داشت چنانکه با برخی از دانشمندان به بحث ومناظره می نشت،اودر عیاشی وفسق وفجور واعمال شنیع دیگر از سایر خلفا هیچ کم نداشت ولی نسبت به سایر خلفای عباسی محتاط تر برخورد می کرد(رفتار)وسند این ریاکاری او همنشینی وهمدمی مامون با قاضی یحیی بن اکثم ، او مردی رذل کثیف وفاجر بود که گواه بی دینی وفسق ورذیلت مامون است .

در زمان مامون علم ودانش به ظاهر ترویج می شد و دانشمندان به مرکز خلافت دعوت می شدند وتشویق هایی که مامون برای دانشمندان ودانش پژوهان فراهم می آورد زمینه جذب اهل دانش به سوی او گردید وبازار بحث وگفتگو علمی رونق بسیار داشت.

علاوه براین مامون می کوشید با برخی کارهاشیعیان وطرفداران امام را نیز به خود علاقمند سازد مثلا از شایسته تر بودن امیرالمومنین برای جانشینی پیامبر سخن می گفت ودشنام ولعن به معاویه را رسمی کرد وفدک را که از حضرت فاطمه(س)غصب شده بود به علویان بازگرداند.(2)

منبع:

(1)کافی/ج1/ص487-زندگانی چهارده معصوم(ع)/ایت الله سید محسن خرازی/ص404

 (2)زندگانی چهارده معصوم(ع)/ایت الله سید محسن خرازی/ص405-406

گزیده از اخلاق امام علی بن موسی الرضا(ع)

ابراهیم بن عباس می گوید:هرگز حضرت امام رضا(ع) را ندیدم که با سخنش به کسی جفا کند وهرگز ندیدم که سخن کسی را پیش از انکه به پایان آورد قطع نماید واحدی رااز نیازی وحاجتی که قدرت برادایش داشت ردّنساخت وهرگز پایش را در برابر همنشینی دراز نکرد وهرگز احدی ازغلامان وخدمتکارانش را ناسزا نگفت وهرگز ندیدم که آب دهان بیرون بیندازد وهرگز ندیدم بخندد بلکه خنده اش تبسم بود.

هرگاه به خلوت می نشت وسفرۀغذایش را در برابرش می نهادند.غلامان وحتی دربانان وکارگزاران را برای خوردن غذا با او برسفره اش می نشاندند،در شب کم خواب  وبسیار شب زنده داربود،اکثر شب هایش را از سرشب تا صبح بیدار بودبسیار روزه می گرفت و روزۀاول ووسط .آخر ماه از او فوت نمی شد ومی فرمود:این روزۀ(تمام)روزگار است،صدقه وکار نیک پنهانی او بسیار بود وبیشتر صدقه وکارنیکش در شب های تاریک بود .کسی که گمان کند در فضیلت مانند او را دیده ،باورش نکند.

منبع:اهل بیت (ع)عرشیان فرش نشین/استاد حسین انصاریان/ص481

یکی از مهمترین مسائل امروز اهمّیّت خود مسجد است و این ابتکاری که اسلام در آغاز ولادت خود برگزید و محلّ تجمّع مردم را بر محور ذکر و دعا و توجّه به خدای متعال قرار داد. اجتماعات مردم به‌طور طبیعی دارای تأثیراتی است. خب، یک عدّه‌ای دُور هم جمع میشوند، میگویند، می‌شنوند، تصمیم میگیرند، ارتباطات فکری برقرار میکنند، داده‌ها و گرفته‌های فکری بین خودشان دارند؛ این در کجا اتّفاق بیفتد؟ مثلاً در باشگاه‌های اشرافی و اعیانی برای کارهای مختلف اتّفاق بیفتد که در غرب معمول است، یا در قهوه‌خانه‌ها تشکیل بشود؛ [یا مثل‌] روم باستان که در حمّامها آن‌وقت یک چنین اجتماعاتی تشکیل میشد و دُور هم مردم جمع میشدند و رفتن حمّام بهانه بود برای اینکه بگویند و بشنوند؛ یا در جایی تشکیل بشود که محور آن اقامه‌ی صلات است؛ این خیلی فرق میکند. وقتی اجتماع بر محور نماز و ذکر به وجود آمد، آن‌وقت یک معنای دیگری پیدا میکند، یک جهت دیگری پیدا میکند، دلها را به سمت دیگری میکشاند؛ این ابتکار اسلام بود.

بله، معبد در همه‌ی ادیان هست -که می‌نشینند در آنجا و عبادت میکنند- لکن مسجد با معابد مسیحی و یهودی و بودایی و بعضی جاهای دیگر که ما دیده‌ایم یا شنیده‌ایم متفاوت است. در مسجد، پیغمبر اکرم نمیرفت فقط نماز بخواند و بیرون بیاید؛ کاری که برای اجتماع پیش می‌آمد و مهم بود، صدا میزدند: اَلصلوٰةُ جامِعَة؛(۲) بروید به سمت محل صلات؛ برای چه؟ برای اینکه راجع به مسئله‌ی جنگ مشورت کنیم یا خبر بدهیم یا همکاری کنیم یا بسیج کنیم امکانات را و بقیّه‌ی چیزها؛ و شما در تاریخ اسلام مشاهده میکنید که مساجد، مرکزی برای تعلیم بود؛ می‌شنویم و در روایات میخوانیم که در مسجدالحرام یا مسجدالنّبی حلقه‌ی درس زید و عمرو و بکر از نحله‌های مختلف فکری و مذهبی وجود داشت؛ معنای این خیلی متفاوت است با کلیسیا یا با کنیسه‌ی یهودی که فقط میروند آنجا، یک عبادتی میکنند و بیرون می‌آیند. مسجد پایگاه است و این پایگاه بر محور ذکر و نماز است.95/5/31

منبع:http://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=34109

بیانات مقام معظم رهبری در خصوص شهیدان رجایی وباهنر

تجلیل و تکریم میکنم یاد شهیدان عزیزمان رجائی و باهنر را که این دو نفر واقعاً الگو بودند؛ از جهات مختلف، از جهت اخلاص، از جهت پُرکاری. البتّه فرصتی نشد برایشان که چند سالی ادامه بدهند، لکن سالی که نکوست از بهارش پیدا است، نوع کاری که اینها میکردند -مخصوصاً مرحوم رجائی که خب مدّت بیشتری هم بودند- نشان میداد که [کار] همین‌جور پیش خواهد رفت؛ اخلاص و علاقه و مردمی‌بودن و تلاش فراوان و [مانند اینها]. لعنت خدا بر دستهای منافق و جنایتکاری که این دو عزیز را به خاک و خون کشید؛95/6/3
رهبر انقلاب: شهید رجائی صریح گفت من طرف‌دار حزب‌الله هستم. بنده همان وقتی‌که این حرف را از رجائی شنیدم -که در تلویزیون و رادیو داشت سخنرانی میکرد و من هم داشتم می‌شنفتم- با خودم گفتم که این مرد، عقل و دین را با هم آمیخت؛ چون یقین است که در یک جامعه‌ای که سالیان درازی با حکومت تبعیض زندگی کرده، در آنِ واحد، دل همه‌ی مردم را نمیشود به‌دست آورد؛ باید انتخاب کرد، و رجائی انتخاب کرد؛ همان چیزی که در آن فرمان معروف امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) به مالک اشتر بود که به عامّه‌ی مردم و به توده‌های مردم رو بیاور و آنها را بطلب، آنها هستند که دلشان با خدا آشناتر و مأنوس‌تر است.62/6/8

منبع:http://farsi.khamenei.ir/photo-album?id=30612